‘Tegenslag brengt een soort oerkracht bij me boven: kóm maar op!’
Positief. “Zo kun je me kenschetsen,” zegt ze zelf. Zeker, maar de meest opvallende eigenschap van Caroline Ploeger is vechtlust. Een eigenschap die goed van pas kwam toen haar bedrijf Brederode Expo twee jaar geleden in financiële problemen raakte en een doorstart moest maken. Ze besloot het bedrijf zelf over te nemen, stak al haar geld erin en besefte ‘nu moet ik ballen tonen’. In twee jaar tijd ontwikkelde ze zich van directeur-op-de-achtergrond naar gedreven bedrijfsambassadeur.
Brederode is een familiebedrijf. Grootvader Ploeger startte het als aannemer, vader Ploeger bouwde het uit naar een standbouwbedrijf. Hij adviseerde zijn dochter aanvankelijk er ‘heel ver weg’ van te blijven, maar was toch erg blij toen ze in 1993 alsnog aantrad. “Mijn vader werd ziek, met zijn bedrijf ging het niet goed, het dreigde voor een appel en een ei van de hand te gaan. Voor het eerst kwam de ondernemer in mij naar boven en ik dacht ‘dát gaat dus niet gebeuren’.” Samen met haar toenmalige partner stapte ze erin, met twee medewerkers vormden ze een managementteam dat het bedrijf een nieuwe impuls bezorgde. “Met mijn vader aan het roer, als de grote coach. Hij vond het práchtig.”
Een doemscenario
Twintig mooie jaren volgden. De gouden jaren voor de event- en beursbranche, maar dat wist nog niemand. De bomen groeiden tot in de hemel, ook Brederode floreerde, met plenty aanvragen voor mooie projecten. Ze zaten destijds vooral in de uniforme standbouw, waren onder meer preferred supplier bij diverse grote beurslocaties. Tot zich in 2013 een doemscenario voltrok, onverhoeds in gang gezet door drie grote tenderprocedures. “We verloren ze alle drie en hadden te laat in de gaten dat het zo ging aflopen. Hadden ook te weinig werk op de plank liggen om te kunnen compenseren. Grepen daarom alles aan. Een grote kunstbeurs in Engeland bouwen? Ja, waarom niet, we bouwen toch al jaren een nog veel grotere kunstbeurs in Brussel? Maar Engeland is Brussel niet, er ontstonden grote problemen, onder meer met transport, en we misten de expertise om het daar op te lossen. Omzetverlies én een groot onrendabel project; het gleed zó uit onze handen.”
Herstel van vertrouwen
Na de eerste klappen probeerden Caroline en haar inmiddels ex-partner – maar nog altijd zakelijke partner – het tij nog te keren. Met een reorganisatie, ontslag voor bijna een derde van het personeel. “Allemaal mensen die hier al heel lang werkten. Mijn vader was toen al overleden, maar ik heb aan zijn graf gezeten om het te vertellen: pap, dit gaat gebeuren en ik wil dat je weet dat ik alles heb gedaan om het te voorkomen.” Moeilijk, voor alle betrokkenen, vooral toen het niet genoeg bleek en in 2015 alsnog het faillissement volgde. Bij de curator meldden zich verschillende partijen die geïnteresseerd waren in overname. Precies in die tijd kreeg Caroline een erfenis waarmee ze het bedrijf zelf kon kopen. “Het was een kans. Waarom niet, dacht ik, en vroeg mijn zakelijke partner samen met mij de doorstart te doen. We werden gesteund door de organisatie van IBC, die zei ‘als er vragen zijn, mogen ze ons bellen’. Ik deed een bod, dat werd geaccepteerd. Maar dan begint het natuurlijk pas.”
Waarmee ze doelt op de cruciale periode na een doorstart, meestal zo’n twee jaar, waarin je opnieuw vertrouwen moet opbouwen. Binnenshuis bijvoorbeeld. “Want weer moesten we tegen een aantal personeelsleden zeggen ‘we nemen je niet mee in de doorstart’. Omdat we wel dóór wilden met hetzelfde bedrijf, maar niet op dezelfde manier. We wilden een ander team: met enkele productiemensen en verder vooral accountmanagers en projectleiders, daaromheen een flexibele schil van in te huren disciplines. In zo’n team heb je mensen nodig die kunnen leidinggeven, die denken en handelen als een ondernemer.”
Ook buitenshuis bleek het vertrouwen aangetast. Jarenlange klanten wachtten nu af, haakten soms zelfs af. “Dat soort tegenslag, ja. Maar dat brengt bij mij een soort oerkracht naar boven: kóm maar op! Wat kunnen we wél doen? Waar zitten kansen, nieuwe mogelijkheden? En ook: blij zijn met de dingen die wél goed gaan, want daarmee kun je je vervolgpad plaveien.” Al met al werd het inderdaad twee jaar buffelen en knokken, maar de oerkracht werkte. “We krijgen nu weer mooie opdrachten. Ook de afhakers van destijds komen gek genoeg weer terug. Prima, ik wil graag mooi werk voor iedereen maken.”
Blik op de toekomst
Weer in rustiger vaarwater, anno 2017, zet Brederode Expo vol in op custom-build standbouw. “Mooie dingen op maat maken. Ook uniforme standbouw, maar dan graag net even anders, minder klinisch. Ook een uitdaging is mooi werk leveren voor opdrachtgevers met een kleiner budget. De standbouwwereld is sterk in ontwikkeling, we gaan steeds meer toe naar een mix van beurs en evenement. Mijn visie is dat standbouw blijft bestaan, steeds meer een onderdeel wordt van die mix en van de totale beursbeleving. Met Brederode Expo wil ik daaraan een wezenlijke bijdrage leveren, een onmisbaar radertje zijn voor elke opdrachtgever. Mijn bedrijf zou ik graag zo compact willen houden en daarnaast met nog meer creatieve mensen willen samenwerken.”
Na de doorstart nam Caroline een coach in de arm; iemand die luistert, meedenkt en adviseert. Bijvoorbeeld op het terrein van new business. “Ik heb wel een neus voor zaken: ‘lees’ de markt, speur naar inspiratie op internet, in gesprekken of gewoon op straat. En mijn coach stimuleert me om de markt op een heel brede manier te benaderen. ‘Het hoeft toch niet per se standbouw te zijn?’ zegt hij dan. Dus zijn we ook bezig met andere groeimarkten ontdekken, zoals woninginrichting of herinrichting van gebouwen.”
Ambassadeursrol
De eerste twintig jaar vulde Caroline haar ondernemerschap heel anders in dan de laatste twee jaar. “Van nature ben ik verlegen, dus was ik altijd liever de sturende kracht op de achtergrond en liet de contacten buiten de deur over aan de accountmanagers. Toen ik het bedrijf overnam, wist ik dat dat anders moest. Dat ik ballen moest tonen en zelf naar buiten treden. Ik ben toen begonnen met breed netwerken, ging ook mee naar klanten en nieuwe contacten. Bezocht de beurzen en zag daar met eigen ogen het product dat wij creëren en alle nieuwe ontwikkelingen op ons vakgebied. Ik ontmoet nu veel meer mensen dan voorheen en kan daardoor beter de juiste mensen vinden om mee samen te werken. Die nieuwe ambassadeursrol past me goed en – ontdekking! – ik blijk het heel leuk te vinden. Echt een verrijking van mijn functie.”
Wat niet veranderd is, is haar open stijl van leidinggeven. Samen met haar zakelijke partner staat ze aan het roer, maar eigenlijk zijn alle leden van hun team nu ondernemers geworden. “We knokken met zijn allen voor dit bedrijf en dat is heel mooi om te zien. Er is veel ruimte voor de creatieve ideeën van iedereen. Ook mag iedereen, van de timmerman tot de ontwerper of projectleider, altijd tegen mij zeggen ‘Caroline, dat zie je helemaal fout’. Want ik kan goed kritiek hebben, denk dan altijd: oké, feedback, leer ik weer van. Maar dat ben ik, eigenlijk altijd positief. Zo kun je me wel kenschetsen.”
When the going gets tough, the tough get going. Terugrijdend van het interview met Caroline Ploeger speelt die regel voortdurend door mijn hoofd. Zij is een van die tough, het type mens dat pas echt op stoom komt bij forse tegenwind. Een vechtersbaas in een warm-menselijke verpakking.
De juiste opleiding?
“Na lang wikken en wegen werd het rechtswetenschappen in Rotterdam. Halverwege het eerste jaar dacht ik al ‘wat verschrikkelijk saai’. Haalde toch mijn propedeuse binnen een jaar, maar het bleef ‘n struggle. Tot ik erbij ging werken, als kwaliteitsmanager, om praktijkervaring op te doen; dat heeft me veel goed gedaan. Terugkijkend denk ik dat de Hogere Hotelschool een betere keuze was geweest, een mooie brede managementopleiding. Misschien was ik dan in het eventmanagersvak terechtgekomen. Het standbouwersvak raakt daaraan, maar is de meer hardere en rauwere kant. Dat past mij wel, maar ik heb ook een zachte kant. Een kant die weleens droomt van een B&B beginnen in Frankrijk.”
Fouten maken?
“O ja! Zoals toen we bedachten dat we zelf een beurs (mede) konden organiseren. Niet dus, dat is echt een ander vak. Daarvan leerde ik dat je bij het zoeken naar nieuwe markten en producten altijd moet kijken of iets voldoende raakvlakken heeft met je eigen vak.
Overigens ben ik niet het type dat lang stilstaat bij dingen die fout lopen, al dan niet door eigen schuld. Slikken, verwerken en weer dóór. Geen zelfmedelijden, niet erin blijven hangen.”
Tekst: Carla van Elst